tinamaan ng magaling na nunal

hahaha! di lang pala ako ang may ganitong opinyon. hindi ba kagulat-gulat at kataka-taka na biglang sumabog ang glorietta nang humingi ang tatlong bishop ng cbcp ng resignation ni gloria? tapos meron pang ZTE deal/scandal. tas pinardon si erap. hay nakakahibang. tas naglabas pa ng album si juday di ko na ma-take talaga.

p.s.
click mo yung mga link

underdog

i am but your great underdog
like you own me
but im happy
that youre happy

i am but your great underdog
like you possess me
you should shoot me
i'll let you shoot me

i am but your great underdog
like you control me
and i'll have you
'cause you have me

i am but your great underdog
like you've captivated me
but i've won you
like you've won me

the most depressing thing i have ever seen

what is the most depressing thing you've ever seen? up until this point, this has been the most depressing scene i saw. but take a look at the picture below, and read me.

it was no ordinary wednesday. me and my friends (rachel and babab) planned a wednesday viewing because we couldn't go on a normal saturday. after having lunch at mcdonald's, we were off to the quiapo locale. then at the jeepney we took, i saw this kid who had the deepest eyebags you have ever seen. i mean, deeper than mine - and i thought i had the deepest ones. and i noticed that this kid (probably 5 or 6 years old) was really sleepy. you know how sleepy you get after three sleepless nights? that's how sleepy he was. he was a wreck. then to make it worse, his mother, was keeping him awake - depriving the poor kid precious child sleep! i was in complete shock and awe. i have seen things that has depressed me before, but this was by far the saddest thing. i could understand that he maybe had a sleeping disorder that's so deadly that even when he rests his eyes for 5 seconds, he gets cut off just like that. he must have had a disorder, because if he didn't, and his mother keeps letting him staty awake it would make me go to that same place and wait for them to pass again and tell that mother that sleep is the most important privilege of children and she shouldnt deprive her son specially if theyre poor and stuff like that. crap, that was sad.

finally i got over it because of my great friends, then out of nowhere, after two weeks, i see another kid with the same dilema! that's the picture above, which i've managed to steal. now that's sad. it's so sad, it made me forget all my problems. and to make things worst, this kid kept staring at me. like i was watching him or something. crap, that was so sad.

now, what i want to do to get over this is to know what kind of disease those kids have. then maybe find a charity or foundation that helps other kids that have the same depressing problem. i know i have nurse and doctor contacts here, and if you have any idea what i'm talking about, tell me. because crap, this is so sad.

pasensya na

dala ng emosyon, kaya ko naisulat yon.
kung may nasaktang damdamin, di ko sinasadya.
kung may tumulong luha, di ko minarapat.
ako lamang ay nabigla. sana mapatawad.

minsan ba..

feeling mo kaaway ka ng lahat ng tao kahit wala ka namang ginagawa. tumatambay ka lang naman sa tabi-tabi, tahimik lang, walang binabangga pero somehow kaaway ka pa rin ng lahat. tapos ang mga kaibigan na pinupuntahan mo usually ang siyang nagbibigay sayo ng dahilan upang magsulat ng ganito? minsan ba nararamdaman mo yun?

blissful sleep

ayan o parang natutulog lang.

parang natutulog lang

naexperience mo na ba yung di mo malaman kung totoo yung nangyayari o panaginip lang? yung parang nangyari sa narrator sa fight club. sa dami at gulo ng mga pangyayari na nagaganap sa paligid niya, di niya alam kung ano talaga nangyayari.

minsan meron kang panaginip na sobrang intricate ng mga details. sobrang vivid ng mga kaganapan. akala mo totoong nangyayare. anong kalalabasan? nagsasalita ka sa pagtulog. minsan, gumigising kang basa ang kama o ang boxers mo.

pero minsan naman, gising ka. pero feeling mo panaginip lang ang nangyayari. pag tumingin ka sa paligid mo, totoo at authentic ang mga bagay. pero di ka maniwalang totoo ang nangyayari. parang kapag nanalo ng championship ang team mo sa basketbol. o kaya naman, sa puntong naabot mo na ang pangarap mo, parang pangarap pa rin. parang high ka lang. parang natutulog lang. hehehe syet.

sa wakas

matagal ko nang pangarap ang mag-perform sa harap ng maraming tao. simula pa siguro nung bata ako, di ko maalala. pero mas lalong tumindi ang pagnanasa ko dito, nang mapanuod ko ang banda ng pinsan ko at sabi ko, "kaya ko rin yan a". oo, nainggit ako. gusto ko rin yun. kahit ayaw ng mga tao sa kin, gusto ko kumanta. gusto ko magbuo ng banda.

actually, ilang beses na rin natupad ang pangarap kong ito. nung last year ko sa kolehiyo, nagbuo kami ng banda para sa party ng iskwelahan namin. tinugtog namin ang paborito kong kanta sa panahon na yun, kanta ng incubus. ansarap talaga. kahit pumiyok ako sa dulo, kahit binato ako nung isang kups na andun, nasiyahan ako. gusto ko umulit.

dumating ang isa pang pagkakataon sa annual youth convention ng aming grupo. napadaan lang ako sa stage kasi kakilala ko yung tumutugtog. tapos tinanung nila ko, gusto mo kumanta? oo naman! at ayun. sa harap ng may 5,000 tao, pinakawalan ko ang natatago kong harot sa katawan.

at ngayon, pagpasok ko sa kasalukuyang kompanya, inimbitahan agad ako ng mga tao dun na magbuo ng banda. tira agad ako, kasi gustong gusto ko. tapos, gustong gusto rin nila ang incubus. kaya gustong gusto ko rin. at nagsimula na kami mag-jam, gumawa ng kanta, magcover ng mga kanta. sa wakas, nagkaroon din kami ng gig.

mga kaibigan at friends at amigo at amiga, sa sunday, 11pm, sa watering hole sa tapat ng edsa shangrila, ang UNANG GIG NG UNANG SERYOSONG BANDA KO. ang pangalan namin, dun niyo na malalaman. ang korny kase niya. pero sana talaga pumunta kayo. manuod kayo. pagmasdan kung pano kami magkalat. nung isang linggo pa ko excited. wala pa yung banda, excited na ko. kaya, sana makasama ko kayo sa excitement ko. sana, panuorin niyo akong abutin ang pangarap ko. sa andrama ko. hehehe.

marion jones

what a shame...

ang pagkakaiba

unti-unting bumabagal
ang kahit anong gumagalaw
nagiging tunog bula
ang anumang nagsasalita
lumalamig ang paligid.

ngunit makita lamang ang kanyang ngiti
buntong hininga habang tulala
mga nakakatunaw na pagtitig
maging dahilan ng pagngisi
ngayo'y natunaw ang niyebe.

nawawala ang pighati.

lumilipad.

masarap na kasama.

kagabi?

andami ko gusto isulat tungkol sa mga nangyari kagabi pero di ko alam kung ano.
andami kasi e.
di ko alam kung saan magsisimula.

isusulat ko ba na kagabi lang ako nakakita ng napakaraming emo cover bands?
na pare-pareho ang itsura.
na sinakop yung buong center for the arts.
sa gilid lang tuloy kami nakaupo.
tapos binaboy pa yung mga kanta ng saosin at co&ca (my opinion only lols).

isusulat ko ba yung sa effinboiche?
na hindi alam i-pronounce nung host (effin-boysh ate, hindi effin-boytch hehe)
na hindi ko sila masyadong nagustuhan sa live (although maganda boses ni alex the vocals)
na nagintay kami ng mga lima o anim set bago sila?

isusulat ko ba yung tungkol sa giniling?
na ngayon lang napanuod ni babab at sobrang nagustuhan niya (wala pa ring kupas)
na binura ang mailing list nila?
na nominated sa NU Rock Awards?

o isusulat ko ba ang napakagandang dose oras na ginugol ko kasama ang aking kaibigang si babab.
at sobrang nag-enjoy kami at na natulog after namin dumating sa kanila
at nagkwentuhan ng mahabang-mahaba
at nagpiano-pianuhan pa
at naggitara-gitarahan pa
at nagkanta-kantahan pa
at nagalmu-almusal pa
at kung anu-ano pa

ano ba isusulat ko?

nga pala. isa akong bobong tao. napakatanga. walang kwenta. walang kadating-dating. zero ako sa exam.

this teri hatcher business

for goodness sake get over it. it was just a line. nobody meant it. and that line, in my opinion, was funny - even if it was negative for the doctors who studied here.

let me tell you something, i'm sick of hearing this desperate housewives business every morning. we should be using our time on something better - like how philippine med schools can become world class and not be part of some season-opener-joke. it's just sick. and nonsense. i marvel at why i'm even writing about this.

testing the photo blog

i was browsing the internet when i saw francism's site. it was a photo blog from his own k880i (same one that i have). so here i'm trying it now.

mga group account ng giniling festival

at ito pa ang magiging una ko post pagkatapos ng mahabang panahon (mga isang linggo).

di mo alam kung bakit may mga taong galit sa iyo, wala ka naman ginagawa sa kanila. di ka naman nananagasa ng tao. nagiingat ka nga na mangyari yun e. pero bakit merong ganung mga tao?

kung naaalala niyo, natanggal ang groups ng Giniling Festival mga 10 months ago ng walang dahilan. at talagang inis na inis kami nun dahil andami na namin nailagay nila keies at anto dun. sa madaling salita, pinaghirapan namin yung site na yun.

so syempre, sinulatan namin ang multiply. hiniling namin na ibalik ang multiply group na yon. ngunit kami ay nasawi. kaya nag-move on na lang kami, gumawa ng bagong account.

at ngayon, mag yahoo group naman ang nawalang parang bula. kung kailan kailangan namin ang group na yon (malapit na ang rock awards). 2000+ na ang member, at active siya more than ever. tsaka ito nawala.

so SOP ay sumulat sa yahoo, dahil siguradong kaya nilang ibalik yun. pero sana magreply sila kahit ano (skeptical kasi si jebs e).

may hinala ako. hindi coincidence na mawala ang multiply group at ang yahoo group. may hacker. yun lang. anjologs mong hacker ka, ano ba nagawa namin sayo?