it's gonna be a very, very, very boring day

sino ba'ng hinde?
eto na naman tayo. wala na naman magawa, kahit maraming dapat gawin. meron ako actually mga dalawang reports na dapat gawin, pero di ko ginagawa - dahil ako ay naubusan na ng kakayahan na sipagin sa aking trabaho. minsan iniisip ko kung sinipag ba ko kahit minsan sa trabaho. siguro dahil wala nang multiply. hehehe.

tinatamad na ko pumasok. kanina, pinapakinggan ko yung podcast ni bill simmons. sabi niya hindi pa daw siya nagkakaroon ng 9 to 5 na trabaho. nakakainggit. isa ako sa mga tao takot mawalan ng financial security, kaya mahirap para sa kin ang kumuha ng unstable na trabaho. pero gusto ko talaga ng hindi 9 to 5.

napakagandang maging freelance something. gusto ko sana maging freelance writer, at the same time, musician. mga bagay na gustong gusto kong gawin. yung hindi ko pagsasawaan. mabilis kasi ako magsawa. pero merong mga bagay na di ko pinagsasawaan, tulad ng pagkanta at pagsulat. kaya sineseryoso ko tong banda na binubuo ko ngayon. di pa kami magaling at feeling ko di pa ready mag-gig. onting practice pa.


nostalgia is the word
mga fifteen minutes kong inisip tong word na to. ginamit ko ang lahat ng kaalaman ko sa pagre-research sa internet para maalala ko lang kung ano yung word na ang ibig sabihin ay gustong bumalik at laging naaalala ang nakaraan.

magrereply kasi ako sa kaibigan ko, sasabihin ko, "i'm feeling a little -------- tonight." di ko maalala kung ano yung word na yun. alam ko sa letter N siya nagsisimula. laging pumapasok sa isip ko yung word na "nausea". e alam kong hindi yun ang ibig sabihin nun. kaya na-frustrate ako sa kakahanap. feeling ko hindi ako makakatulog sa kakaisip kung ano yung word na yun. tas makatulog man ako, dadalawin ako ng word na yun sa isip ko. tas bigla akong magigising sa gitna ng gabi at mapapasigaw, "NOSTALGIA!"

ayun. lenny kravitz ang pinapakinggan ko ngayon. ayoko muna makinig ng mga emo emo ngayon. nostalgic ako e. o ha.


para sa mga kapatid lang
bago ako pumasok sa lokal kanina, napansin kong papasok din si bro. bong budena. unang pumasok sa isip ko, "wow, ano kaya meron sa lokal ngayon." wala naman pala. ordinaryong pagkakatipon lang. yung mga kasama niya, pati siya, dire-diretsong pumasok sa lokal. kaming mga myembrolang, intay muna sa labas bago matapos ang awit.

tapos may nakita akong papel. nakalagay, "reserved". ok, so most likely di ako makaupo sa usual kong inuupuan sa likod. maganda kasi yung lugar na yun. tahimik sa likod, makakapag-concentrate ka. so nung makita ko yung paskil na tinanggal, naisip ko kung gano ka-celebrated ang mga bisita na ito.

so ok. diretso sa pagkakatipon. pagkatapos ng paksa at panalangin, umakyat sa pulpito yung destino - nakangiti. yung ngiti na hindi basta basta maipapaliwanag. yung parang batang binigyan ng laruan na gustong gusto niya. yung ngiti ng nanay mo pag first time nila magkita ng tatay mo na galing abroad. parang excited na ngiti. ganun ang ngiti nung manggagawa.

tinawag niya sa pulpito si bro bong para sa "ilang pananalita". hindi siguro niya ine-excpect na magsasalita siya. una, siguro dahil gusto lang nilang umatend ng pagkakatipon. pangalawa, siguro gusto lang niyang tratuhin siya bilang isang normal na kapatid na nanggaling sa ibang lokal.

nang magsalita ang oic sa rizal, iba ang naramdaman ko sa inaasahan. simula nang makita ko sila sa labas ng lokal, nakaramdam ako ng prejudice sa pagbisita nila dahil alam kong magkakaroon sila ng ibang treatment galing sa mga pamahalaan ng lokal na yun. pero nang magsalita siya, parang wala lang. napaka-genuine niyang tao. down-to-earth ika nga. napakatotoo. hindi ko inaasahan sa totoo lang. habang nagsasalita siya, nakaramdam ako ng galak sa puso ko. take note, galak ang ginamit kong word. nagagalak ako habang nagsasalita siya. that made my day officially. pero, lagpas 12AM na. so technically, kinabukasan na. ibang araw na to hehehe.